^{وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاَةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَعْقِلُونَ}   

^{و چون [با ندای اذان مردم را] به سوی نماز بخوانید آن را به مسخره و بازی می گیرند؛ زیرا گروهی اند که نمی اندیشند.}

 اولاً مراد از «نَادَیتُم» اذانی است که در اسلام، در قبل از هر نماز یومیه، تشریع شده است؛ و ظاهراً در هیچ جای دیگر قرآن از اذان اسمی برده نشده است. قرآن علتِ به مسخره گرفتن نماز و اذان را سبک سر و بی عقل بودن تمسخرکنندگان بیان کرده است؛ زیرا آنان نیروی درک اسرار عبادت ها را ندارند و فواید عبادت را، که همانا نزدیکی به خدای تعالی و به دست آوردن سعادت دنیا و آخرت است، نمی فهمند. اذان شعار بزرگ اسلام است که با جملاتی موزون و عباراتی کوتاه و مفاهیمی روشن و پیام هایی سازنده و آگاه کننده با نام مقدس الله شروع می شود و با آن نام مقدس پایان می پذیرد. رسول خدا (ص) فرمودند: «مؤذن به همان اندازه که صدایش می رسد و نگاهش کار می کند آمرزیده می شود؛ و هر خشک و تری او را تصدیق می کند؛ و به تعداد هر نفری که با اذان او نماز بگزارد، حسنه ای برایش می نویسد.»(میزان الحکمه، ج1، ص 113) نیز حضرت فرمودند: «شیطان چون اذان را بشنود بگریزد.» (میزان الحکمه، ج1، ص 113